Aslında Hiç

Büyüdüm, hayatı anlar oldum
Kendimi tanır, geleceğini tahmin eder oldum
Derken
Aslında hiçlik, aslında yokluk!
Özünde plansız, tahmin etmesi imkansız bir hayata düşünce,
İki yanına külçe gibi düşen kolların
Aklın, fikrin ve tüm bildiğini zannettiklerin
Seni bir güzel yakalar, bir temiz dayak yersin ki
Hangi romanın hangi sayfasında kaldığını unutursun
Yitip gidersin kendi kırılgan ve zahiri gerçekliğinde,
Düşlerin kabus oluverir, gündüzün gece.
Aslında hiç görmemeliydim dediğin sisler çıkar
O dağların tepesine çöker,
Penceren başka yeri görmez,
Mecbur kalır düşer aklın bir yamaçtan.

evla.